Vegen opp frå botnen

Denne veka fekk eg vite at eg har vore feilbehandla i nærare 1,5 år. Dette kan forklare kvifor eg har blitt i stadig verre forfatning, trass i intens behandling med ymse tablettar og kiropraktikk/fyseoterapi for senebetennelsar.
Legane har no sett dei kronglete namna "Hypothyreose" og "Hypermobilitetssyndrom med myalgier" som årsak til smertehelvetet og dei andre plagene eg har kava med dei siste åra.  Kort sagt vil dette seie at eg har fått lågt stoffskifte som følgje av at skjoldbrukskjertelen min har slutta å produsere dei hormona kroppen treng for å utføre ulike oppgåver som t.d å lage energi og halde celler ved like. Kombinert med hypermobilitetssyndrom, som vil seie at ein har for mykje bevegelse i ledd og sener, har eg fått leddslitasje med mykje smerter. Dette førte til at eg har vore sjukmeld sidan desember 2010.

Kva har skjedd med Sissel?
Sidan eg ikkje er ekspert på verken hypothyreose eller hypermobilitetssyndrom, tek eg utgangspunkt i min eigen situasjon og mine erfaringar. Frå utsida er det kanskje lettast å sjå at eg har gått frå veltrent til "kvapsete", med tynt, pistrete hår og tørr hud/negler som ramlar av. Eg er ikkje lenger full av energi, kreativitet og skaparlyst, slik som eg brukte å vere. I staden er eg stort sett utmatta og trøytt, og vert ofte aktutt sliten når eg prøvar å gjere noko.
 Smerter i ledd og sener er ein naturleg del av kvardagen, med varierande intensitet. Dårleg hukommelse og konsentrasjon, kombinert med vanskar med å finne dei rette orda og oppfatte kva som vert sagt i sosiale situasjonar, gjer det vanskeleg å fungere i kvardagen. Sidan eg nesten alltid frys, er det også vanskeleg å vere med på ting. Dessutan er eg alltid tørst og tørr i auga. Eg er mykje plaga med svimmelheit, og har lett for å svime av.

Så er det alle dei tinga ein ikkje pratar om.  At livet føles jævlig. At legane famlar i blinde, og ikkje tek seg tid til å finne ut kvifor. At det ikkje finst hjelp å få. At ein står i ein evig helsekø. Og kjensla av at det eigentleg hadde vore det beste om ein gjorde ende på seg sjølv, slik at i det minste smertene gav seg.
Sidan eg tidlegare har vore gjennom ei rimeleg tøff kreftbehandling, veit eg at livet er ei gåve. Kva gjer ein då, når ein ikkje ser lys i mørke?
Jo. Ein grin  sine modige tårer, og  ringjer til gode vener, syster eller mor/far, som heiar på deg uansett. Eg må tilstå at eg også har pleidd å skru stereoanlegget på fullt, og høyrt på metall medan ein dram konjakk har sklidd ned strupen, og gjeve meg fred til eg vakna opp att.

Etter å ha brukt nærare tjue tusen kroner på feilslått behandling, og tapt 1,5 år i arbeislivet, har eg no endeleg fått vite kvifor. Det kjennest godt. No kan eg omsider få rett behandling, og fokusere på å bli frisk att. For det har vore tøft å måtte kjempe seg gjennom helsevesenet. Særleg møta med behandlarar som gav ein opp, sidan dei ikkje fann ut kva det var, har vore ei påkjenning. Det verste var eksperten i Nordfjord, som ikkje kunne finne noko gale, og difor ytra orda;  "Enkelte vert for opphengt i å kjenne etter, og å finne nye plager. Var eg deg, ville eg gått heim og ikkje tenkt meir på dette."
Hadde eg høyrt på han, kunne eg ha stroke med. Av og til er det godt å vere ein sta jævel.

Kva skjer vidare?
I neste veke skal eg byrja på Levaxin, for å få kontroll på stoffskiftet igjen. Desse vil først byrja å virke etter eit par veker.I tillegg skal eg ta nokre tablettar for leddplagene som heiter Sarotex. Ifølgje legen vil dette føre til at eg vil få ein hangover i ei veke eller to før dei tek til å verke som dei skal. (Ber over med meg, folkens!)

Ellers må eg lære å bruke kroppen min på nytt. Alt frå å gå, stå, sitje og skrive. Dette er fordi det er for mykje "slark"/utslag i ledda, noko som gjev slitasje og betennelsar i ledd, sener og musklane kring. Eg reknar med at dette ikkje blir heilt enkelt, men eg skal klare det.

Dessutan skal eg leggje om kosthald og livsstil fullstendig, for å for å betre kunne leve med hypothyreose. I første omgang betyr dette at eg legg om frå vanleg kost til glutenfri og økologisk mat, samt at eg kjem til å satse på ein rein livsstil.

Heldigvis har eg ein arbeidsgjevar som er tolmodig, og vil vente på at eg vert frisk att. Målet mitt er å komme tilbake i jobben min som journalist i avisa Firda hausten 2012.